David beschrijft zijn leven in dienst van God. Zending loopt als een rode draad door zijn leven. Zijn ouders hebben gewerkt in Zuid Oost Azië en beiden zijn daar omgekomen. Zijn vrouw heeft een vergelijkbare geschiedenis achter de rug. David gaat naar de Verenigde Staten om daar opgeleid te worden tot arts. Hij wil graag mensen helpen. Zijn verlangen is om in het gebied te werken waar hij is opgegroeid. Maar uiteindelijk komt hij, via de CAMA, in Gabon, aan de Afrikaanse westkust terecht in een klein ziekenhuis. Gabon is bekender geworden door het werk van Schweitzer dan door het werk van David.

Nadat David aangekomen is in Gabon, na een lange zeereis vanuit Engeland, kent het boek vele verhalen, anekdotes over het leven in het ziekenhuis. David schroomt niet om mensen met naam en toenaam te noemen, behalve één landgenoot die in de problemen was gekomen door een ongeluk met een auto, waarbij deze achter het stuur zat. Het boek is opgebouwd uit veel verhalen, veel daarvan hebben herkenbare elementen, zoals de strijd om het erf geitvrij te houden of het juiste gebruik van latrine’s.

Achtergronden van het zendingswerk zijn moeilijk te vinden. Tussen de regels door kun je lezen over contacten met collega’s, maar meestal wordt niet duidelijk wat die collega’s doen (dat betreft ook zijn gezin). De verhouding met de lokale kerk is niet duidelijk. David krijgt bij aankomst op zijn werkplek te horen dat hij alsnog een intensieve taalcursus moet volgen, hij is daar niet blij mee.

David Thomson heeft een aardig boek geschreven, in de stijl van veel boeken die vertellen over het alledaagse werk van zendingswerkers.

David Thompson – Zend mij – Apeldoorn 1997 – 208 pagina’s (inclusief foto’s)